Jedna misja – różne podatki. Opodatkowanie Domów Opieki.

Jedna misja, ale różne podatki. Czy w ramach podatku od nieruchomości wszyscy mają prawo do równego traktowania?

Podczas konferencji Senior-Care w czerwcu 2021 roku mieliśmy okazję wysłuchać prezentacji ekspertów na temat zagadnień związanych z szeroko pojętą opieką senioralną. Wszystkie wystąpienia były relacjonowane na żywo, a nagrania tych relacji postanowiliśmy sukcesywnie udostępniać Państwu na blogu KRDO.pl

Wśród szerokiego grona prelegentów konferencji duże zainteresowanie wzbudził-radca prawny Michał Modro który we współpracy z radcą prawnym dr Anna Banaszewska, którzy opracowali raport dotyczący tematyki opodatkowania domów opieki. Zachęcamy Państwa do obejrzenia tego wystąpienia, a pod nagraniem umieściliśmy najważniejsze informacje zawarte w tej prezentacji – w formie konspektu oraz notatek.

*Poniższy konspekt został opracowany w oparciu o prezentację multimedialną prelegenta i stanowi jedynie wycinek całej prezentacji (około 10-20%). Jej pełna wersja dostępna jest wyłącznie dla członków zrzeszonych w Krajowej Izbie Domów Opieki (KIDO). Zapraszamy do lektury tego oraz innych artykułów na blogu Krajowego Rejestru Domów Opieki.

Jedna misja ale różne podatki. Czy w ramach podatku od nieruchomości wszyscy mają prawo do równego traktowania – nagranie z prezentacji

---

Najważniejsze informacje- w formie konspektu z prezentacji raportu dotyczącego tematyki opodatkowania domów opieki:

Zgodnie z prognozą GUS[1], w perspektywie do 2050 r. liczba ludności Polski zmniejszy się o 4,5 mln , natomiast populacja osób w wieku 60 lat i więcej wzrośnie do 13,7 mln i będzie stanowiła ponad 40% ogółu ludności (24,2% w 2017 r.).

Na koniec 2017 r. liczba ludności Polski wynosiła 38,4 mln[2], w tym ponad 9 mln stanowiły osoby w wieku 60 lat i więcej, z czego 1,6 mln osób w wieku co najmniej 80 lat.

W związku z szybkim starzeniem się społeczeństwa rośnie popyt na usługi placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku.

Wzrost liczby osób wymagających całodobowej opieki powoduje zapotrzebowanie na nowe miejsca w DPS i komercyjnych placówkach zapewniających całodobową opiekę.

Obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa (Art. 67 ust. 1 Konstytucji RP).

Każdy ma prawo do ochrony zdrowia (Art. 68 ust. 1 Konstytucji RP).

Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, władze publiczne zapewniają równy dostęp do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych. Warunki i zakres udzielania świadczeń określa ustawa (Art. 68 ust. 2 Konstytucji RP).

W kontekście powołanych przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej prawo do zapewnienia opieki w DPS, lub w komercyjnych placówkach zapewniających całodobową opiekę, stanowi prawo konstytucyjne każdego obywatela.

Działalność gospodarcza, a zwolnienie z podatku od nieruchomości w kontekście domu opieki

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje odrębne stawki tego podatku od budynków lub ich części:

• mieszkalnych,
• związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej,
• zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym,
• związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń,
• pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego.

W zależności od charakteru, w jakim wykonywana jest działalność polegająca na organizowaniu opieki dla osób starszych, tj. czy w ramach działalności gospodarczej w komercyjnych domach opieki całodobowej, czy w ramach świadczenia usług powszechnie dostępnych, przez podmioty publiczne, inny jest reżim prawny w jakim działają te placówki.

Wykorzystanie majątku do prowadzenia działalności gospodarczej powoduje zastosowanie najwyższych stawek podatku od nieruchomości, niezależnie od zakresu i rodzaju wykonywanej działalności przez przedsiębiorcę.

Wyższa stawka ma zatem zastosowanie nie tylko do opodatkowania budynków lub ich części mieszkalnych, zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia komercyjnego domu opieki całodobowej.

Przy czym przyjmuje się, że działalność gospodarczą prowadzą wyłącznie domy opieki określone w przepisie art. 67 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej („Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku może być prowadzona po uzyskaniu zezwolenia wojewody”).

Ministerstwo Finansów stoi na stanowisku, iż komercyjne placówki zapewniających całodobową opiekę nie mogą korzystać ze zwolnienia podatkowego

W dniu 20 maja 2021 r. Zastępca Dyrektora Departamentu Podatków Sektorowych, Lokalnych oraz Podatku od Gier w Ministerstwie Finansów, działając z upoważnienia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej ustalił stanowisko w związku z „Petycją z 19 marca 2021 r. w sprawie uprzywilejowanego opodatkowania podatkiem od nieruchomości Domów Pomocy Społecznej w stosunku do opodatkowania prywatnych domów seniora i opieki w zakresie tego podatku.”

Powołane stanowisko opiera się na uzasadnieniu wyroku z 17 września 2017 r. sygn. akt II FSK 3360/17 Naczelny Sąd Administracyjny.

Zgodnie z powołanym uzasadnieniem zróżnicowanie stawek podatku od nieruchomości pozostaje w związku z celami, którym służy majątek nieruchomy znajdujący się we władaniu podatnika.

Ustawodawca stosuje wyższą stawkę podatku w sytuacji, gdy uznaje, że jest to majątek służący celom gospodarczym podatnika, a niższą, gdy ma on zaspakajać inne jego potrzeby, np. mieszkaniowe.

Istota opodatkowania wyższą stawką podatku tych nieruchomości, które znajdują się we władaniu podatnika będącego przedsiębiorcą, sprowadza się zatem do tego, że stawkę tę stosuje się w odniesieniu do nieruchomości, które przeznaczone są na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, a więc do nieruchomości służących uzyskiwaniu zarobku.

Wobec powyższego budynki lub ich części mieszkalne, lecz zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, opodatkowane są według najwyższych stawek tego podatku.

Dotyczy to również zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia domu opieki nad osobami starszymi (dom seniora).

Niezależnie zatem od tego, że w budynku, w którym prowadzony jest dom opieki realizowane są funkcje mieszkalne czy społeczne zamieszkujących w nim osób, fakt prowadzenia w takim budynku działalności gospodarczej powoduje zastosowanie do opodatkowania tego budynku podatkiem od nieruchomości stawki przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Faktu tego nie zmienia istotna funkcja opiekuńcza, jaką spełniają tego typu placówki. Decydujące jest natomiast zajęcie budynku na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stanowisko to znajduje oparcie w orzecznictwie sądowo-administracyjnym. W przywołanym wyżej wyroku NSA potwierdził, że budynek wykorzystywany przez przedsiębiorcę na cele prowadzenia działalności gospodarczej (prywatnego domu opieki społecznej) nie może być opodatkowany jako budynek mieszkalny.

Budynek zamieszkiwany przez pensjonariuszy prywatnego domu opieki społecznej jest faktycznie wykorzystywany na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, mającej za przedmiot właśnie prowadzenie domu opieki społecznej, bowiem przedsiębiorca uzyskuje przychód z umów zawieranych z pensjonariuszami, świadcząc im konkretne usługi.

Fakt zamieszkiwania w budynku opieki społecznej pensjonariuszy nie sprawia zatem, że budynek ten należy opodatkować stawką właściwą dla budynków mieszkalnych. Zajęcie tego budynku pod działalność gospodarczą skutkuje bowiem opodatkowaniem go według wyższej stawki podatku.

Jedyną podstawą do rozróżniania podatkowego DPS oraz komercyjnych domów opieki całodobowej, jest okoliczność prowadzenia działalności gospodarczej przez komercyjne domy opieki całodobowej.

DPS, a komercyjne placówki opieki całodobowej w ocenie NIK

Przewaga oferty prywatnych placówek nad DPS polega na:

• natychmiastowym przyjęciu potrzebującego, bez procedury postępowania administracyjnego;
• przyjmowaniu na pobyty krótkie;
• elastyczności oferty w stosunku do potrzeb, np. przez dopasowywanie wskaźnika zatrudnienia i specjalizacji personelu do stopnia sprawności mieszkańców oraz sposobu podejścia personelu do mieszkańca, który może w każdej chwili przejść do innej placówki i w związku z tym należy o niego zabiegać.

Do czynników sprzyjających rozwojowi placówek zapewniających całodobową opiekę zaliczyć należy także to, że samorządy gminne nie tworzyły własnych systemów pomocy, alternatywnych wobec domów pomocy społecznej oraz placówek zapewniających całodobową opiekę, jakkolwiek ustawa o pomocy społecznej przewiduje możliwość powoływanie dla tych celów zróżnicowanych form organizacyjnych: środowiskowych domów samopomocy, mieszkań chronionych, rodzinnych domów pomocy, domów dziennego pobytu.

Gminy z tej możliwości korzystały w niewielkim zakresie, mimo że są to rozwiązania społecznie bardziej akceptowalne i kilkukrotnie tańsze niż pobyt w całodobowej placówce specjalistycznego wsparcia, jaką jest DPS.

Z kolei władze powiatów odpowiedzialnych za rozwój sieci ponadgminnych domów pomocy społecznej, w niewielkim stopniu realizowały to zadania, głównie ze względu na ograniczone możliwości finansowe i skupiały się na zarządzaniu siecią placówek już istniejących DPS. Dodać przy tym należy, że świadczenie pomocy osobom starszym jest ustawowym obowiązkiem gmin i powiatów.

Dane dotyczące liczby placówek zapewniających całodobową opiekę gromadzone przez Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej były niespójne i nierzetelne. Faktyczna liczba tego rodzaju placówek w oparciu o dane Ministerstwa jest niemożliwa do ustalenia.

Dlatego też wyniki kontroli oparte są o szacunki i obliczeniaoraz audyt własny Najwyższej Izby Kontroli.

Wprowadzenie w życie, ustawą o pomocy społecznej, przepisów zezwalających na tworzenie w ramach działalności statutowej lub gospodarczej placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku zapoczątkowało w następnych latach gwałtowny wzrost liczby tego rodzaju placówek oraz przebywających w nich osób.

Z danych zgromadzonych w trakcie kontroli NIK wynika, że w latach 2015–2018 liczba placówek wzrosła z 416 do 564 (o 35,6%), a liczba miejsc z 13 725 do 20 178 (o 47,0%). Dla porównania, liczba domów pomocy społecznej w latach 2015–2018 wzrosła z 819 do 875 (o 6,8%), a liczba miejsc z 77 455 do 83 786 (o 7,9%).

Placówki zapewniające całodobową opiekę odgrywają znaczącą i coraz większą rolę w opiece nad osobami niepełnosprawnymi, przewlekle chorymi lub osobami w podeszłym wieku.

W 2018 r. zapewniały 19,9% miejsc liczonych jako łączna suma miejsc w placówkach i domach pomocy społecznej. Najwięcej placówek według stanu na dzień 31 grudnia 2018 r. prowadzono w województwach: mazowieckim (113 z 4658 miejscami), śląskim (89 z 3386 miejscami), pomorskim (72 z 2347 miejscami), dolnośląskim (53 z 1701 miejscami) i małopolskim (48 z 1420 miejscami).

W latach 2015–2018 dynamika wzrostu liczby osób przebywających w placówkach była wyższa od dynamiki wzrostu liczby osób przebywających w domach pomocy społecznej.

W placówkach, w okresie lat 2015–2018 liczba przebywających osób ogółem wzrosła z 10 338 do 15 362 (o 48,6%), natomiast w domach pomocy społecznej z 75 603 do 77 650 (o 2,7%). Tym samym procentowy stosunek liczby osób przebywających w placówkach do łącznej liczby osób przebywających w domach pomocy społecznej i placówkach uległ zwiększeniu z 12,0% do 16,5%. Faktycznie jest on jeszcze większy z uwagi na nieuwzględnienie w obliczeniach osób przebywających w placówkach funkcjonujących bez zezwolenia wojewody. Wskaźnik wykorzystania miejsc w placówkach na koniec 2018 r. wynosił 80,8%, co wskazuje na duże zapotrzebowanie społeczne na tego typu działalność.

Brak kształtowania, w sposób zorganizowany, miejsc opieki w DPS przemawia na rzecz wspierania przez państwo prywatnych domów opieki senioralnej, które przejmują ciężar opieki nad seniorami.

Rozwój komercyjnych domów opieki całodobowej, w kontekście sposobów finansowania opieki całodobowej.

Wkład potencjalnych klientów można podzielić na trzy typy:

Po pierwsze, bezpłatny rodzaj, w którym opieka domowa jest w całości finansowana ze środków publicznych, bez opłat dla klientów indywidualnych (jak w Danii).

Po drugie, testowany pod względem środków typ współpłacenia. Można to podzielić na badanie dochodów, które ma na celu albo zwiększenie wkładu, gdy dochód jest wyższy, albo zapewnienie bezpłatnej opieki osobom o niskich dochodach, co skutkuje całkowitymi płatnościami z własnej kieszeni dla osób powyżej pułapu dochodów.

Po trzecie, stały rodzaj współpłacenia, który wymaga od klientów uiszczenia stałej kwoty lub procentu opłaty. Modele te zazwyczaj różnią się między domową opieką zdrowotną a społeczną opieką domową w poszczególnych krajach.

Niewiele wiadomo na temat sektora opieki domowej finansowanej ze środków prywatnych, chociaż jest to główny dostawca opieki domowej w wielu krajach, zwłaszcza w Europie Wschodniej, Portugalii i Grecji.

Jednak ograniczenia finansowe mogą skłaniać tę rolę w większym stopniu do kierowania organizacjami prywatnymi (tj. poprzez ustalanie wymagań dotyczących jakości opieki i dostępu do opieki). Kilku ekspertów krajowych, z którymi przeprowadzono wywiady w ramach tego badania, wymieniło brak regulacji dotyczących sektora prywatnego jako jeden z głównych problemów. W związku z tym przyszłe rządy będą prawdopodobnie zajmować się regulowaniem prywatnych świadczeniodawców opieki domowej i będą mniej zaangażowane w faktyczne świadczenia i ocenę potrzeb.

Każdy rodzaj organizacji może inaczej wpływać na koszty, dostępność i jakość opieki. Organizacje nastawione na zysk zwykle zmagają się z rygorami rynkowymi, ale może to również dotyczyć organizacji nienastawionych na zysk. Oba rodzaje prywatnych dostawców mogą pracować w szerokim zakresie ustawień, na przykład:

• placówki finansowane i regulowane bezpośrednio ze środków publicznych, w których prywatne, zakontraktowane agencje opieki domowej (np. w Holandii) lub osoby prywatne są finansowane bezpośrednio przez rządy lub poprzez ubezpieczenie społeczne;
• warunki pośrednio finansowane i regulowane, w których prywatne agencje opieki domowej są finansowane za pomocą bonów (np. w Belgii) lub gdzie prywatne agencje opieki domowej (np. w Finlandii) lub osoby fizyczne (np. na Cyprze i w Austrii) są finansowane przez klientów – niezależnie od tego, czy lub nie otrzymują świadczeń z rządu lub ubezpieczenia społecznego, mogą być zarejestrowani i podlegają kontrolom (np. w Finlandii);
• placówki finansowane ze środków prywatnych i słabo regulowane (niektóre regiony we Włoszech).

Większość dostępnych informacji dotyczy świadczeniodawców nie nastawionych na zysk i nastawionych na zysk dotyczy świadczeniodawców finansowanych ze środków publicznych, przy czym stosunkowo niewiele dostępnych informacji na temat środków prywatnych przeznaczanych na opiekę w tych sektorach. Dlatego też, chociaż dowody pochodzące od niektórych ekspertów sugerują, że prywatni klienci płacą znaczne sumy pieniędzy za opiekę domową, badanie to nie było w stanie zapewnić pełnego przeglądu wszystkich części „sektora prywatnego”[10].

Czy, w ujęciu prawa UE, DPS faktycznie nie prowadzi działalności gospodarczej?

Pojęcie „przedsiębiorcy” przyjęte w acquis de l’union, tj. w prawie UE, stanowi pojęcie autonomiczne.

Oznacza to, iż nadane mu znaczenie jest niezależne i nie nawiązuje do przyjmowanego w wewnętrznych porządkach prawnych państw członkowskich, co nie jest równoznaczne z tym, że państwa członkowskie zobowiązane są do wprowadzenia do krajowego porządku prawnego konstrukcji pojęcia ukształtowanej w acquis de l’union albo każdorazowej interpretacji tych pojęć w sposób zgodny z dorobkiem UE.

Jednocześnie jednak państwa członkowskie zobligowane są do indywidualnej oceny każdego stanu faktycznego, na podstawie którego winny dokonywać kwalifikacji podmiotów do kategorii przedsiębiorców w rozumieniu UE wówczas, gdy dany stan faktyczny zawiera aspekt transgraniczny.

Pojęcie przedsiębiorstwa to jeden z podstawowych terminów prawa europejskiego, występujących w TFUE, tj., w przepisach dotyczących:

• swobody przedsiębiorczości [art. 49 – art. 55 TFUE];
• unii celnej [art. 32 TFUE];
• konkurencji [art. 101 – art. 111 TFUE];
• polityki gospodarczej i pieniężnej [art. 123 ust. 1, art. 124, art. 125 ust. 1 TFUE];

a także w przepisach dotyczących transportu, wspólnej polityki handlowej, polityki społecznej edukacji, kształcenia zawodowego i młodzieży, przemysłu, badań i rozwoju technologicznego oraz w postanowieniach o Europejskim Banku Inwestycyjnym.

W wyroku z dnia 21 września 1999 r. C-67/96 TSUE uznał, że „[…]Pojęcie przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 85 i nast. Traktatu [przypis autora: art. 105 i nast. TFUE (wersja skonsolidowana) 26.10.2012 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej C 326/47] obejmuje każdą jednostkę prowadzącą działalność gospodarczą, bez względu na status prawny jednostki oraz sposób, w jaki jest ona finansowana. […] W związku z powyższym brak celu zarobkowego oraz elementy solidaryzmu, na które powołuje się Fundusz, nie pozbawiają branżowego funduszu emerytalnego charakteru przedsiębiorstwa w rozumieniu reguł konkurencji wynikających z traktatu.

Podobne stanowisko TSUE zajął wyroku z dnia 12 września 2000 r., C-180/98, zgodnie z którym „[…] Fundusz emerytalny, który sam określa wysokość składek i świadczeń oraz działa na podstawie zasady kapitalizacji, i który został upoważniony do zarządzania dodatkowym systemem emerytalnym ustanowionym przez organ reprezentujący dany wolny zawód, i członkostwo w którym zostało uczynione obligatoryjnym przez organy władzy publicznej dla wszystkich członków tego zawodu, jest przedsiębiorstwem w rozumieniu art. 85, 86 i 90 Traktatu. Ani fakt, że fundusz taki jest instytucją non-profit, ani aspekty solidarności w sposobie jego działania nie są wystarczające do zwolnienia go ze statusu przedsiębiorstwa w rozumieniu traktatowych reguł konkurencji. Warunki takie jak realizowanie celu społecznego, obecność wyżej wskazanych aspektów solidarności oraz istnienie ograniczeń lub kontroli inwestowania przez fundusz nie wykluczają uznania działalności prowadzonej przez taki fundusz za działalność gospodarczą (zob. pkt 117-119 oraz sentencja pkt 2).[…]”.

W ujęciu wskazanego powyżej orzecznictwa TSUE, należy uznać, że DPS prowadzi działalność gospodarczą, bez względu na postanowienia ustawy o pomocy społecznej.

Sprawdź jak znaleźć legalny dom opieki!

Niższe koszty nie oznaczają niższej jakości świadczeń.

Duże i wciąż rosnące zainteresowanie pobytem osób w placówkach zapewniających całodobową opiekę wynika z tego, że koszt pobytu w tego typu placówkach utrzymuje się na poziomie niższym do kosztów w DPS prowadzonych przez samorządy lub na ich zlecenie.

Średni koszt pobytu w DPS działających na terenie m.st. Warszawy w I połowie 2019 r. wynosił od 5225 zł do 7756 zł[15.] Natomiast koszt pobytu w placówkach posiadających zezwolenia na terenie m. st. Warszawy i województwa mazowieckiego wynosił od 1600 zł do 3800 zł16, średnio 2600 zł.

Niższe koszty pobytu w placówkach wynikają m.in. z tego, że placówki nie są zobowiązane do przestrzegania tak wysokich wymagań jak w przypadku DPS. Chociaż w istocie nie oznacza to wcale niższej jakości ze strony prywatnych placówek zapewniających całodobową opiekę.

Niższe, z punktu widzenia obywateli koszty, są osiągane przez komercyjne placówki opieki całodobowej, pomimo stosowania wyższej stawki podatku od nieruchomości.

Zastosowanie innej, tj. takiej samej jak w przypadku DPS (zwolnienie z podatku) stawki podatku od nieruchomości dla komercyjnych domów opieki całodobowej pozwoliłoby na podniesienie jakości ich usług, bez konieczności zwiększania kosztów dla obywateli.

Należy uwzględnić okoliczności wskazane w raporcie, tj.:

• brak spójnej polityki ze strony administracji rządowej oraz samorządowej na rzecz budowy systemu placówek zapewniających całodobową opiekę;
• szybki rozwój komercyjnych placówek zapewniających całodobową opiekę;
• niższe niż w DPS opłaty dla obywateli, związane z pobytem w komercyjnych placówkach zapewniających całodobową opiekę;
• to, iż z punktu widzenia prawa Unii Europejskiej, DPS prowadzi działalność gospodarczą.

Uwzględniając powyższe brak jest podstaw do odmiennego traktowania DPS oraz komercyjnych placówek całodobowej opieki, z punktu widzenia stosowania stawek podatku od nieruchomości.

Przyjęcie, iż zgodnie z prawem Unii Europejskiej, DPS również prowadzi działalność gospodarczą, przemawia za tym, aby w przypadku stosowania przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie opierać się na okoliczności prowadzenia działalności gospodarczej, ale innej przeważającej działalności, tj. dotyczącej przeznaczenia budynków, lub ich części na cele mieszkaniowe oraz udzielaniu świadczeń opieki społecznej(zdrowotnych), zgodnie z konstytucyjnymi uprawnieniami obywateli.

Przy określaniu wysokości stawek, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2, rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, sposób wykorzystywania, rodzaj zabudowy, stan techniczny oraz wiek budynków (art. 5 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).Przy określaniu wysokości stawek, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b-e oraz w art. 5 ust. 1 pkt 3, rada gminy może różnicować wysokość stawek dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności rodzaj prowadzonej działalności (art. 5 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych).

Zaprezentowany Państwu konspekt z wystąpienia radcy prawnego Michała Modro stanowi jedynie wycinek kompletnej prezentacji multimedialnej naszego eksperta. Całą prezentację w formie wideo mogą Państwo zobaczyć na szczycie tego artykułu, natomiast dostęp do pełnej trankrypcji materiałów otrzymują bezpłatnie wszyscy członkowie zrzeszeni w Krajowej Izby Domów Opieki KIDO.

Dziękujemy i zapraszamy do lektury pozostałych naszych artykułów.